Philips Lumify
Przypadek kliniczny
Przypadek: Ciężki przebieg grypy u 18.-miesięcznej dziewczynki
Lumify na wizycie domowej, krok dalej w diagnostyce „point of care”.
W warunkach wizyty domowej poszerzono badanie kliniczne o przezklatkowe badanie ultrasonograficzne płuc.
Wizyta domowa u 18. miesięcznej dziewczynki. Rodzice zgłosili występowanie podwyższonej ciepłoty ciała początkowo do 38°C, w kolejnych dwóch dobach do 39°C. Od dnia poprzedzającego wizytę u dziecka pojawił się męczący suchy kaszel, dziewczynka wymiotowała jednokrotnie, niechętnie jadła, była bardziej senna, ale po podaniu leków przeciwgorączkowych wracała do zwykłej aktywności. Nie chorowała przewlekle.
W badaniu przedmiotowym uwagę zwracało tachypnoe (46/min), nieco wydłużona faza wydechowa, tachykardia(140/min),oraz miernie zaznaczony wysiłek oddechowy, saturacja na pulsoksymetrze wynosiła 92%. Poza pojedynczymi zmianami osłuchowymi o charakterze zlokalizowanych centralnie świstów wydechowych oraz pojedynczych rzężeń drobnobańkowych u podstawy prawego płuca nie stwierdzono nieprawidłowości w badaniu przedmiotowym.
W obrazie śródmiąższowego zapalenia płuc z podejrzeniem zakażenia wirusem grypy skierowano dziewczynkę do szpitala.
W warunkach oddziału pediatrycznego wykonano rtg płuc, które wykazało obecność zagęszczeń miąższowych w polach centralnych obu płuc, nie wykazało zmian u podstawy obu płuc. W ciągu 14h od przyjęcia do szpitala stan dziecka gwałtownie się pogorszył, w obrazie niewydolności oddechowej dziewczynka została zaintubowana i przekazana na OIOM. Dopiero w drugim dniu terapii oseltamvirem, a piątym dniu choroby pojawiły się zmiany osłuchowe nad polami płucnymi, w których wcześniej uwidoczniono zmiany w badaniu usg. Potwierdzono zakażenie wirusem grypy typu AH1N1.
W ostatnim czasie zainteresowanie przezklatkową ultrasonografią płuc (PBUP) w diagnostyce pediatrycznej rośnie. Jako dokładniejsze od badania rtg klatki piersiowej, badanie czasu rzeczywistego, nieobarczone narażeniem pacjenta na promieniowanie jonizujące okazuje się ważnym narzędziem w diagnostyce chorób układu oddechowego u dzieci. Liczne publikacje naukowe i dostępne badania kliniczne wskazują, iż w porównaniu do klasycznego badania rtg, przezklatkowa ultrasonografia płuc wykazuje nie tylko wyższą czułość diagnostyczną, ale również pozwala na wstępne określenie etiologii uwidocznionych zmian. Należy podkreślić, że badanie ultrasonograficzne umożliwia obrazowanie zmian zapalnych położonych wyłącznie podopłucnowo. Co ciekawe zgodnie z dostępnym piśmiennictwem istotne klinicznie zmiany zlokalizowane w miąższu płuc w 90-98% mają kontakt z opłucną płucną, zatem są dostępne badaniu usg, co tylko potwierdza przydatność obrazowania płuc przy pomocy ultradźwięków. Udowodniono również, iż obszary konsolidacji miąższu o wymiarze poniżej 30mm w wymiarze podłużnym, zatem dobrze widoczne w badaniu usg, mogą być „nieme osłuchowo”, niemożliwe do stwierdzenia w klasycznym badaniu za pomocą stetoskopu. Co znaczące PBUP umożliwia również obserwację ewolucji procesów zapalnych w płucach począwszy od początkowych, niecharakterystycznych zmian w miąższu tzw. zespołów śródmiąższowych, przez zespoły śródmiąższowo-pęcherzykowe odpowiadające wczesnym zmianom zapalnym, do dokonanej konsolidacji zapalnej włącznie. Ponadto w około 45-50% pozaszpitalnych zapaleń płuc w jamach opłucnowych stwierdzana jest obecność płynu, bądź bezpośrednio nad konsolidacją zapalną, bądź u podstawy płuca. W badaniu usg można uwidocznić minimalną objętość płynu w jamie opłucnej, sięgającą 5ml, dla porównania w badaniu rtg w pozycji stojącej jest to ok.150ml płynu. W kontekście danych klinicznych ogromne znaczenie ma dostępność badania USG, które dzięki mobilnemu aparatowi ultrasonograficznemu ułatwia podjęcie decyzji terapeutycznych dotyczących pacjenta w trakcie wizyty w gabinecie lekarskim, czy jak w tym przypadku na wizycie domowej. Łączy się to z ograniczeniem czasu diagnostyki, szybszym podjęciem właściwych decyzji terapeutycznych, zmniejszeniem ilości powikłań samego procesu chorobowego, jak również skróceniu terapii. To właśnie czas od pierwszego kontaktu z pacjentem do momentu właściwego rozpoznania jednostki chorobowej, pełni niebagatelną rolę w terapii dzieci, szczególnie tych najmłodszych.
Piśmiennictwo:
