Poronienie – jak sobie z nim poradzić psychicznie

Psychologiczna perspektywa poronienia

Często jesteśmy zaskoczeni mieszanką uczuć, która się w nas pojawia po stracie. Zastanawiamy się, kiedy ból minie, czy mamy prawo do uczuć, które odczuwamy i czy wszystko jest z nami w porządku. Te wątpliwości są podsycane przez fakt, że temat poronienia nie jest w społecznej narracji obejmowany dostateczną troską i uwagą. To wydarzenie jest postrzegane głównie z medycznej perspektywy. Rodzice, którzy stracili dziecko, często podkreślają, że w szpitalu rozmawiano z nimi bardzo technicznie i chłodno. Po poronieniu znacznie więcej jest jednak do zrobienia w sferze emocji, dlatego w tym tekście podejmę próbę pokazania psychologicznej perspektywy poronienia.

Zmniejszanie cierpienia i bólu po utracie dziecka - co można zrobić?

Uznajmy i pamiętajmy, że poronienie to strata i nie ma zupełnie znaczenia, w którym tygodniu ono nastąpiło. By zająć się bólem po stracie, trzeba go najpierw zauważyć i nadać mu znaczenie. Nikt nie ma możliwości nadawania, czodbierania nam prawa do przeżywania uczuć czy oceniania trudu sytuacji, w której się znajdujemy.  Przyjmijmy i potraktujmy poważnie wszystkie uczucia, które się w nas pojawiają. Rozmawiajmy o tym, co czujemy, swoimi słowami, tak jak potrafimy. Pamiętajmy o rozmowie z partnerem i wzajemnej pomocy sobie w tym czasie. Jeśli nie będziemy rozmawiać, trudniej będzie nam uwolnić emocje. Jeśli jednak nie chcesz rozmawiać, to też jest w porządku. Pamiętajmy o sobie i stawajmy we własnej obronie, gdy słyszymy niewspierające słowa. Dajmy sobie czas, dokładnie tyle, ile potrzebujemy. Pamiętajmy, że to nie jest nasza wina. Warto odpowiedzieć sobie na ważne pytania typu: „Czego potrzebuję?”, „Co właściwie czuję?”, „Czego nie chcę?”. Często już samo wypowiedzenie głośno tego, co się przeżyło, czy nazwanie emocji pozwala poczuć ulgę.

Ile czasu potrzeba aby pogodzić się z doświadczeniem poronienia?

Z medycznego punktu widzenia w większości przypadków mówi się o trzech miesiącach, do pół roku. I o ile w tym czasie organizm jest w stanie się zregenerować, to warto pamiętać, że nasza głowa może potrzebować więcej czasu. Czasem znacznie więcej. Trudno określić, jak wiele czasu potrzebujemy, ponieważ w przypadku każdej kobiety i każdego mężczyzny to bardzo indywidualna sprawa. Zdarza się, że aby nie konfrontować się z różnymi trudnymi uczuciami, mamy chęć do wręcz natychmiastowego przechodzenia do działania, w tym planowania kolejnej ciąży. Czasem bardzo wierząc w to, że to przywróci stary porządek i spokój. Należy jednak zachować ostrożność, by nie pójść tropem, że kolejna ciąża będzie „w zamian”.

Sprawdź również: Wpływ porodu siłami natury i cięcia cesarskiego na zdrowie mamy i dziecka

Kolejna ciąża po poronieniu

Niestety może okazać się, że to szczęście, które miało nadejść i wymazać wszystko co złe, nie nadchodzi, a zamiast tego pojawia się jeszcze większy trud.  Związek z partnerem, może w tym czasie również przechodzić kryzys.Nie jest nam łatwo rozmawiać i znajdować zrozumienie. Przecież mogą powracać do nas bolesne wspomnienia. Warto również spojrzeć na tę sytuację z perspektywy kolejnego dziecka. Jego dzieciństwo od początku może być dotknięte smutkiem i lękiem. Zdarza się tak, że po narodzinach kolejnego dziecka rodzice bywają bardzo zaskoczeni siłą trudnych uczuć, które do nich wracają. Zatem jeśli myślimy o kolejnej ciąży jako o „ciąży w zamian”, pamiętajmy, że kolejnemu dziecku może być w takich okolicznościach trudniej wyodrębnić własną tożsamość. Rodzice również przechodzą wtedy przez ciężki okres. A w tle dorastania dziecka może być bardzo dużo poczucia winy, poczucia życia zamiast innej osoby, napięcia i rywalizacji z kimś niewidzialnym.

Żałoba po poronieniu – jak ją przejść?

Dobrze jest pozwolić sobie na żałobę i przez nią przejść. To nie tak, że po starcie pozostaje pustka, w którą ktoś wskakuje i zapełnia ją. Zazwyczaj jednak główne wyzwanie, jakie stoi przed rodzicami, to nauczyć się żyć w nowej rzeczywistości, a nie przywrócić stary porządek spraw sprzed poronienia. Często pytamy siebie: „Czy jeszcze kiedyś wszystko wróci do normy, kiedy to będzie, kiedy znów zaczniemy żyć normalnie, zapomnimy?”. Tylko czy właściwie na tym to wszystko polega? Czy życie sprzed poronienia może wrócić?

Żałoba to nie tylko smutek. To również złość, poczucie niesprawiedliwości, żal, szukanie winnego, chęć natychmiastowego powrotu do pracy, a czasem też planowanie drugiej ciąży. Każdy przechodzi ją indywidualnie. Żałoba jest procesem, który ma swoje fazy. Co może nam dać przeżycie żałoby? Odzyskanie równowagi, dostrzeżenie i uznanie wszystkich uczuć, które się w nas pojawiły. Zdaje się, że pewien rodzaj smutku i wspomnień zostaje z nami na zawsze. Jednak przeżycie żałoby sprawi, że nie będzie to aż tak bolesne, da przestrzeń do refleksji i oswoi poczucie straty. Ważne jest, by nauczyć się przyjmować, że nie na wszystko mamy wpływ chociaż – szczególnie jeśli chodzi o naszych bliskich, a zwłaszcza dzieci – bardzo byśmy tego chcieli.